-Ilu ich było przede mną? - Trzech.

To oczywiste, i wszyscy wiemy, że to normalna rzecz, że ludzie się spotykają, poznają, zakochują, hajtają, rozwodzą, potem znowu schodzą, rozchodzą, krzyżują. Z tym mi nie wyszło, ale może tym razem będzie inaczej... Próbują, próbują i jeszcze raz próbują, jak to w życiu. Nic nowego.

Jak to się dzieje jednak, że kobieta poznaje Pana nr 15, 20, 40 i prawie za każdym razem on jest jej "trzecim"? Max. 3.

Dlaczego boi się powiedzieć prawdę? Przyznać, że niestety, ale przemiły Pan, nie jest tym, na którego czekała niewinna całe życie.

Każdy przecież tworzy swoją historię, niesie za sobą doświadczenia, wspomnienia, urazy, ma też w pamięci wydarzenia, które w jakiś sposób wpłynęły na to jakim jest teraz człowiekiem. Jak się zachowuje, jak reaguje, co jest dla niego ważne. Związki (chciałam napisać nieudane, ale jeśli dodaliśmy sobie po nich choć +1 do życiowych przemyśleń i wniosków, przestaje być tak całkiem nieudanym), w każdym razie relacje, w których jesteśmy uczą nas, uczymy się drugiego człowieka, ale w takim samym stopniu poznajemy samych siebie. Co lubimy, co nam przeszkadza, ile jesteśmy w stanie wytrzymać, czego nie możemy znieść, co potrafimy wybaczyć a co sprawia, że odpuszczamy i zaczynamy od nowa. Czasami uczymy się też na błędach, i już raz popełnionych głupot, nigdy więcej nie powtarzamy. Generalnie tak to wygląda, i chyba się ze mną zgodzicie?

Logiczne jest więc to, że im więcej człowiek przeżył, im więcej prób i wyzwań podjął, im więcej porażek poniósł, tym jest rozsądniejszy, mądrzejszy, bardziej doświadczony i świadomy siebie. Wie więcej.

"Gdybym miał/a ten rozum wtedy, co teraz, wszystko ułożyłoby się inaczej, lepiej" - stawiam stówe, że każdy z was tak kiedyś pomyślał. To w sumie, trochę jak z umiejętnościami, im więcej ćwiczymy i pracujemy, tym jesteśmy w tym lepsi.

No więc, dlaczego kobieta nigdy się nie przyzna jak jej historia wyglądała naprawdę? Dlaczego wydaje mi się, że mężczyzna nie będzie miał większego problemu z wyjawieniem, że jesteśmy 50tką (czy którąkolwiek *dziesiątką), natomiast od kobiety nie usłyszysz nawet o "stce". Najbardziej wiarygodna jest trójka i brzmi dobrze. A facet w to wierzy, bo przecież "z tym rok, z tym 3, z tym 2" i ma całe życie jak na dłoni. Co jest często nawet prawdą, bo po prostu kobieta w swojej kalkulacji tylko pomija pewne fakty/osobników, a po pewnym czasie, i tak sama zaczyna w tę bajkę o własnej nieskazitelności wierzyć. I wszyscy zadowoleni.

Ale to przecież nieprawda, wstrętne kłamstwo. Można przecież powiedzieć, że wolimy zachować to dla siebie i nie odpowiadać, ale nie ... Kobieta odpowie, i odpowie to, co chce usłyszeć facet. Boi się, że straci w jego oczach, bo przestanie być już taka cudowna, niewinna, piękna i w ogóle wspaniała. Bo on, nie będzię mógł znieść myśli, że przed nim jego kobietę posuwało dwudziestu innych. Bo wypomni jej to przy pierwszej możliwej okazji, o ile w ogóle po takim newsie zdecyduje się i nie zmieni obiektu zainteresować na "świeższy".

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikogo by to przecież nie zdziwiło, gdyby on się wtedy wycofał. Mnie osobiście, również nie. Bo miał przecież do tego prawo, ale kobieta już go nie ma. Ona z historią swojego mężczyzny musi żyć i nawet jeśli spotyka wokół *naście swoich poprzedniczek, powinna być dumna, że to właśnie ona jest tą aktualną (bo na ostatnią, musiałaby być naprawdę szczęściarą).

Paradoks przeszłości.

Niby wiemy, że była, niby doceniamy, rozumiemy i szanujemy. I wszystko gra, dopóki jej nie poznamy. Gdzie wtedy podziewa się ten szacunek i zrozumienie? I dlaczego, do cholery, to działa tylko w jedną stronę? Czy to kwestia ludzkiej mentalności czy zwyczajnie męskiego ego, dumy, charakteru, czy czegokolwiek innego czego nigdy nie zrozumiem?

Nie mam pojęcia, to głupie, ale tak jest.

O.